İSİMSİZLİĞİN İSMİNE DAİR

(Şehitlerimizin aziz hatıralarına saygıyla)

Cennet bir ülkedir…Ve o ülkenin güzellikleri tasavvurlarımızı aştığı gibi, ulaşılabilirliği de varlığımıza “Bir bela tünelinde ağır imtihanlar” yükler. İnsan, ideallerinin kıvılcımı olan kutsallarının vereceği hazzı kuşanarak hayallerinin çok ötesindeki menzillere at koşturur. Yürek hoplatır, umut verir, can verir. Canana erer.

Canan, cennet ülkesinin sahibi. Can, dünya sahilinin fani ışıltısı.

İsimsizlik, doğuştan kazanılmış bir özellik değildir. O bir ara taksimdir. Hayat yolunu süsleyen bir ara fasıldır. Çokları onu bir talihsizlik, kader kurbanlığı gibi görse de bir sonraki sıçrama basamağının yüceliği, ondan alır rengini. Nedir bir sonraki basamak? Cennet ülkesinin rengârenk ufuklarına taşınmaya vesile olan basamaktır: Peygamberliktir, veliliktir, âlimliktir, Yunusluktur, Fatihliktir… Ve şehitliktir.

Şehidin ismi yoktur. O, ismini vazife öncesinde karargâhında hapsetmiş ve öylece hayat semeresini yüklenip yola koyulmuştur. Yolunda maziye ekilmiş mezarlar vardır. Hiç duyulmamış isimlerin hayali resimlerini okumuştur silik yazılardan. Ve sonra arkada kalanlar da unutmuştur ismini. İsimsizliğin bir de bu boyutuna ulaşmıştır.

Şimdi, önce bir manzara çizin hayalinizde ve bir dağ kondurun orta yerine. Arkasında daha onlarcasını saklayan bir dağ. Kayalıklarla donatın her bir yanını. Aralarında sırıtan ağaçlar olsun. Küf rengini emmiş bir atmosferde kayaların oyuklarında, mağaralarda dağ adamlarını, eşkıyaları düşünün.

Öyle ki, sevdaları sevda değil. Çehreleri insan müsveddesi. Gözyaşları timsahtan çalınmış. Fikirleri namlu ucuyla tıkıştırılmış beyinlerine. Yüzlerinden ter değil kin damlayan, tebessüm yerine sırtlan gülüşü sarkan, ruhları korkularında hapis haydut çehreler. Ve sorular sorun kendi kendinize: Acaba merhametsiz rüzgârlar mıydı çarpan kimliklerine? İttiriveren onları dağ başlarına? Belki de bu yüzdendi çaresizliklerini şirret düşüncelere teslim edişleri.

Sonra, bir şair düşünün, şairlik unvanını iliklerine kadar sindirip hak etmiş. Yaşı yirmi küsurlarda. Elinde, belki de “keşke bunu ateşlemek zorunda olmadan görev yapabilsem” diyerek taşıdığı tüfeğiyle bir pusu görevinde. Bir kayanın dibine sığınmış. Gözleri araziyi değil maziyi tarıyor. Ve kendi geleceğini. Bir mumya sarayında gözyaşına, tebessüme ve merhamete seğirtiyor yüreğini. Masal kuşlarından, hain matematik denklemlerinden, topraktan, karanlıktan, güçten, kuvvetten kardığı düşüncelerini süt beyazı duyarlılığıyla demliyor. İsmiyle yaşayıp isimsizliğe uzananların buruk mu, acı mı, hazin mi, mutlu mu olduğunu bilmediği nihai kaderlerini zihninde çiziktiriyor. “Yürekler toplu atınca onu top sindiremez” diyen şairin ruhunu şad ediyor; mezarlardan yükselen ıslığı dinleyerek.

Ve isimsizlerin vefalı varisi şair, hüzünlerini içerek gözlerinden damlattığı şiirini, hayır, şiirini değil ağıtını, elveda hıçkırığını, vefa türküsünü gök kubbede resmedilmiş suretlerden okuyor. İsimsizliğin ismini buluyor böylece.

İSİMSİZLİĞİN İSMİNE DAİR

Maziye ekilmiş mezarların
Hiç duyulmamış isimlerini,
O eski, silik yazılara sinmiş hayali resimlerini
Ezberlemek işim.
Ve ben bir su şırıltısında,
Ölülerin çıkardıkları sessiz ıslığın,
Duvarlarda sarkaç gibi aksinde,
İsimsizlerin hüznünü içmişim.

Unutulmuş ve yalnızken
Dağlar, geceleri bir ova
Ya da bir deniz
Ezberlediğim en uzun ve soluk beniz.
Oynayan çalıların arkasından gülümserken bana.
Bir kayanın dibine sığınıp,
O unutulan isimleri ve yüzleri hatırlayıp
Dünyaya meydan okuyanların önünde
Ellerim dizlerimde
Kendimden geçmişim.

Bir mumya sarayında
Gözyaşı ve tebessüm öldü,
Yani bizim umutlarımız.
Adı konulmamış nice kaknüsler adına
Ve İno kuşlarının pençelerindeki çocuklar adına,
Suskunluğumuzu uçurumun kenarına
Bırakmış umarsızca,
Pelerinlerimizi açmış gülümsüyoruz.
Denklemleri yazılmamış eğrilerin hüznüyle
Dünyayı avuçlayan karışlarımız,
Toprağı kavradığında, sıktığında karanlığı,
Sadece biz duyuyoruz
İsimsiz mezarların çıkardığı ıslığı.

Serdar Gülsoy (P.Tğm)

(Bu şiir, Kara Harp Okulu – Çizgi Ötesi Dergisinin 13.sayısında (Ocak 1996) yayınlanmıştır.)